Mendeley  

Zotero  

Fahimi M I. The Increase and Decrease of Human Reproduction (A Comparative Study in Ja'fari and Hanafi Jurisprudence). SRQJL 2024; 2 (5) :105-127
URL: http://srqjl.knu.edu.af/article-1-62-fa.html

پیشگیری، سامان‌دهی و مهار فرزندآوری به‌منظور کاهش جمعیت با این پندار که افزایش نفوس سبب فقر، تهیدستی و دشواری‌های فراوانی چون محرومیت از ارائه خدمات صحی، تعلیمی، تربیوی افراد جامعه می‌شود از دیر زمان مورد توجه بوده و در صدر اولویت‌ها و برنامه‌ریزی‌های اقتصادی قرار داشته و به جد تعقیب و پیگیری شده است؛ به‌گونه‌ای‌که هواداران کاهش فرزندآوری تنها راه‌حل برون‌رفت از تنگناهای معیشتی و اقتصادی را جلوگیری و کاستن از ازدیاد نسل بشر می‌دانند و درعمل هم در دستور کار دولت‌های فراوانی قرار گرفته است. در اثر تبلیغ و انتشار چنین نظراتی، افراد زیادی امروزه به میل و رغبت خود و به‌صورت داوطلبانه اقدام به مهار فرزندآوری با استفاده از روش‌های گوناگون جلوگیری از باروری می‌کنند. دلیل عمده تمایل و علاقمندی خانواده‌ها بر ترک فرزندآوری، ثبات وضعیت مادی و معیشتی است که تصور می‌شود محدودسازی تکثیر نسل در پی دارد. از نظر دینی و نصوص قرآنی مهار فرزندآوری به بهانه‌های دشواری‌ها و تنگناهای احتمالی معیشتی و اقتصادی امری ناروا و نکوهیده است. در دین اسلام آموزه‌های مؤکدی مبنی بر ازدواج و افزایش نسل امت اسلامی وجود دارد که آحاد امت مسلمان بدان فراخوانده و تشویق شده‌اند. دانشمندان مسلمان به‌اتفاق، توقف و تأخیر در باروری را بدون ضرورت به بهانه‌های واهی چون فقر، تنگدستی، عدم‌کفایت منابع رفتار جاهلانه، بدبینانه و برخلاف واقعیت می‌دانند.